Laphroaig

Zoals het een echte Islay whisky betaamt, staat Laphroaig Single Malt Whisky bekend om zijn rokerige karakter en medicinale tonen. Maar ondanks deze karakteristieke zware en verfijnde smaak, is Laphroaig geliefd bij zowel beginnende drinkers als echte verzamelaars. De Laphroaig 10 jaar oud is een zeer gewaardeerde whisky uit de core-range van Laphroaig, en de exclusieve Laphroaig 40 jaar oud is een whisky waar veel liefhebbers en verzamelaars alleen maar van kunnen dromen.

De Laphroaig distilleerderij is opgericht in 1815 door Alexander en Donald Johnston, bij een kleine boerderij in de stad Port Ellen, Islay. In 1826 vroeg Donald een officiële vergunning aan en werden de werkzaamheden gelegaliseerd. Ongeveer tien jaar later kocht Donald zijn broer Alexander uit en vanaf dat moment stond Donald zelfstandig aan het roer van de distilleerderij. De zaken verliepen voorspoedig binnen Laphroaig, maar in 1847 sloeg het noodlot op tragische wijze toe. Donald Johnston raakte zwaargewond nadat hij in ketel vol met kokendhete distillaatresten viel, en overleed twee dagen later. Hij liet vier dochters en zoon achter.

Donald Johnston’s zoon genaamd Dugald was door zijn vader benoemd als zijn opvolger om de Laphroaig distilleerderij over te nemen, echter was Dugald pas elf jaar op het moment dat zijn vader overleed. Walter Graham, de manager van de nabijgelegen Lagavulin distilleerderij, besloot om te hulp te schieten door het roer van Laphroaig over te nemen tot het moment rijp was voor de jonge Dugald om in de voetsporen van zijn vader te treden. Tien jaar later werd uiteindelijk de Laphroaig distilleerderij overgenomen door Dugald, die op dat moment 20 jaar oud was. Hiermee trad de kersverse distillery manager in de voetsporten van zijn vader, waarmee hij de familiegeschiedenis met succes voortzette.

In 1877 overleed Dugald Johnston, waarna Laphroaig nog ongeveer vier decennia in bezit bleef van de familie Johnston. De distilleerderij groeide en breidde steeds verder uit en Laphroaig Single Malt Whisky werd steeds meer geliefd bij het grote publiek, mede dankzij het rokerige en zwaar geturfde karakter van de whisky. De productiecapaciteit nam toe en er werden nieuwe gebouwen geconstrueerd om de Laphroaig verder uit te breiden. Maar na alle succesvolle jaren, zou Laphroaig wederom wat tegenslag te verduren krijgen. Het was namelijk in de 19e eeuw vrij gebruikelijk voor whiskyproducenten om Islay single malt whisky te verwerken in hun whisky blends, en hier kon ook de Laphroaig distilleerderij niet aan ontkomen. Het succes van Laphroaig was niet onopgemerkt gebleven bij de Lagavulin distillery manager Peter Mackay, wie in het bezit was van het leeuwendeel van de aandelen van Laphroaig. Dit bood hem de gelegenheid om Laphroaig te verwerken in whisky blends, tot de grote ergernis van de familie Johnston. Ze maakten zich ernstig zorgen over de geloofwaardigheid van hun geliefde Laphroaig en besloten een rechtszaak aan te spannen tegen Lagavulin. De uitspraak van de rechter was in het voordeel van de Johnston familie, en de overeenkomst met Lagavulin werd rechterlijk ontbonden.

Uiteraard viel deze uitspraak niet in goede aarde bij Peter Mackay. Uit wraak liet hij de Killbride Stream met stenen blokkeren, waardoor de watertoevoer van Laphroaig werd afgesloten. Er werd wederom een rechtszaak aangespannen, waarna Mackay werd gesommeerd om de blokkade in de rivier te verwijderen. En ook al waren beide uitspraken in het voordeel van de Johnstons, brachten deze rechtszaken over en weer hen in een nadelige financiële positie. Om deze reden verzocht de toenmalige eigenaar Isabella Johnston haar zoon Ian Hunter om naar Islay te komen, en zijn familie te helpen om de distilleerderij weer financieel en organisatorisch op het juiste pad te krijgen. Ian Hunter pakte deze kans, en deed het erg goed als distillery manager van Laphroaig. De moutvloeren werden uitgebreid en het aantal stills nam toe. Ian Hunter zou uiteindelijk de laatste zijn in de Johnston familielijn om Laphroaig voort te zetten.

Halverwege de 20e eeuw begon Elisabeth “Bessie” Williamson haar carrière bij Laphroaig als secretaresse. Bessie was afgestudeerd in rechten en had veel kennis en ambitie, hetgeen niet onopgemerkt bleef bij Ian Hunter. De jaren die daarop volgde leerde Hunter Bessie alles wat hij wist over het whiskyvak, en benoemde haar als zijn enige opvolger. Bessie groeide uit tot een zeer gepassioneerde distiller met de beste intenties voor de Laphroaig distilleerderij. Al snel na haar aanstelling als distillery manager besloot ze de productiecapaciteit van de distilleerderij op te schroeven. Strategisch als ze was, verkocht ze 66% van de aandelen van Laphroaig aan Seager Evans & Co., waardoor ze nieuwe en grotere stills kon bekostigen. Deze beslissing maakte Laphroaig productiever en succesvoller, waardoor de distilleerderij steeds meer bekendheid verwierf. De nalatenschap van Bessie zou voor eeuwig geworteld zijn in de geschiedenis van Laphroaig!

Tot op de dag van vandaag staat Bessie Williamson bekend als een van de meest legendarische betrokkenen binnen Laphroaig. De vrouw die de distilleerderij leidde naar ongekend succes, waarschijnlijk de allereerste vrouwelijke distillery manager ooit.