Talking Wine met...

Je bent de oprichter van Weinstory, een vertaalbureau voor wijnvertalingen van Duits naar Engels. Hoe kwam je op het idee om vertaalbureau zoals dit te starten? En wie maakt het meeste gebruik van de diensten?

Toen ik besloot om de opleiding tot sommelier te volgen, koos ik voor IHK (min of meer vergelijkbaar met WSET 3). Misschien nog belangrijker; ik koos ervoor om het in het Duits te doen en niet in het Engels. Voor mij voelde dat als de beste manier om de Duitse wijncultuur te begrijpen. Mensen die wisten dat Engels mijn moedertaal  was en vroegen mij daarom: “hey, kun je mij helpen met deze zin of deze tekst?” Of als ik met wijnmakers sprak over een aantal van mijn proefnotities, dan vonden ze mijn perspectief nieuw en interessant. In andere woorden, ik deed het vertalen een tijdje erbij als een gunst en hobby. Maar toen realiseerde ik mij, dat zoveel van de informatie over Duitse wijn niet beschikbaar was in het Engels. Alles was in het Duits. Ik had het vermoeden dat veel mensen, net zoals ik, geïnteresseerd waren om het in het Engels te hebben. Weinstory begon heel klein en natuurlijk. En nu viert Weinstory alweer haar tiende verjaardag! Mijn partner en ik zijn beide voormalig boekredacteuren en geloven heilig in het vier-ogen-concept: voor nauwkeurigheid, voor duidelijkheid en voor de toon.

Wie onze service het meest gebruikt? Ik zou zeggen dat het vooral producenten zijn en ook een behoorlijk aantal importeurs. Nu de internationale schijnwerpers steeds meer gericht zijn op Duitse wijnen, zijn wijnboeren en exporteurs gaan inzien dat hun verhaal ook goed verteld moet worden in een andere taal.

In oktober 2020 heb je samen met Valerie Kathawala Trink Magazine opgericht. Het is het eerste en enige Engelse tijdschrift dat zich focust op Duitstalige wijnlanden, zoals Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Italië. Wat heeft je doen besluiten om een tijdschrift te maken dat zich alleen op deze landen richt?

De Duitse wijnwereld - en dan met name de Engelssprekende Duitse wijnwereld - is vrij klein. Valerie en ik volgden elkaar al een tijdje op social media, maar we kende elkaar niet persoonlijk. Toen ze mij een bericht stuurde en we voor het eerst contact hadden, was ik zo enthousiast en blij dat ik eindelijk iemand in de VS had leren kennen die Duitse wijnen kende en die me kon uitleggen waarom daar de importmarkt zo achter de realiteit van de Duitse markt leek: “hé, hoe komt het dat droge Duitse wijn niet in de States verkrijgbaar is? Waarom heeft nog steeds iedereen het idee dat Duitse wijn zoet is?” Uiteindelijk waren we over en weer aan het e-mailen en gaandeweg is het idee voor Trink geboren.

In eerste instantie dachten we dat we samen met een derde partij - die uiteindelijk een andere richting opgegaan is - een website te maken. Maar aangezien we beide een uitgeversachtergrond hebben dachten we ook aan een tijdschrift. We hadden bedacht om elkaar voor het eerst te ontmoeten in maart 2020 tijdens ProWein, maar toen kwam Corona… Toen moesten we besluiten: gaan we door of niet? We gingen ervoor en ontmoetten elkaar uiteindelijk voor het eerst tijdens Vievinum in mei 2022.

En waar komen de meeste lezers vandaan? Hebben jullie ook Duitse lezers?

Ons lezerspubliek is wereldwijd, maar het grootste deel is verdeeld over Amerika, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Scandinavië. Toen we begonnen wisten we – natuurlijk – dat Amerika en Duitsland een belangrijk deel van ons publiek zouden zijn, omdat het zowel onze achtergronden als thuisbasis representeert. Maar het is ook tof om te zien dat het publiek uit Italië, Zwitserland en Oostenrijk groeit. Er is klaarblijkelijk veel vraag naar dit soort reportages in het Engels.

Sinds een paar maanden ben je ook de Duitsland & Oostenrijk wijnspecialist voor Jancis Robinson. Hoe ben je naast Weinstory en Trinkmag hier terecht gekomen? En hoe is het om specialist te zijn voor een gerenommeerd wijncriticus als Jancis?

Het is natuurlijk een ongelofelijke eer. Ik bewonder Jancis haar prioriteit. Ze zorgt er namelijk voor dat haar experts de regio’s en de landen door en door kennen: de mensen, de wijngaarden, de wijnen en de cultuur. Dus ik was natuurlijk erg vereerd (en eerlijk gezegd ook best nerveus) toen mijn voorganger besloot om met pensioen te gaan en vroeg of ik interesse had om de functie van hem over te nemen. Hij heeft meer dan 20 jaar geweldig werk geleverd, dus ik hoop dat ik kan tippen aan de hoge verwachtingen.

Jaren geleden heb ik een eervolle vermelding in de Jancis Robinson schrijfwedstrijd ontvangen. Sindsdien was het mijn droom om voor haar website te schrijven. Ze is een icoon, maar toch zo down to earth met een hands-on mentaliteit. Ik waardeer het enorm dat ze zo betrokken is. Toch moet ik toegeven dat ik af en toe nog een beetje zenuwachtig ben als we elkaar ontmoeten.

Als Amerikaanse woon je nu in Duitsland. Als je deze twee landen met elkaar vergelijkt wat is dan het grootste verschil in wijncultuur? Vraagt dit verschil ook om een andere manier van schrijven en vertalen?

Absoluut, veel van vertalen is zowel cultureel als taalkundig. Je moet zowel de cultuur waar het vandaan komt begrijpen als de cultuur waar het naar vertaald wordt. Dat is hopelijk ook het verschil tussen een menselijke vertaler en een automatische vertaler, die woord voor woord werkt. Het kan taalkundig op woordniveau kloppen, maar de algehele context gaat vaak verloren. Als ik een marketingtekst moet vertalen, dan moet het zichzelf net zo goed in het Engels verkopen als in het Duits. Dat betekent dat je de tekst soms in een ander jasje moet gieten. Het is evenzeer transcreation als translation.

Waar ik vandaan kom, aan de oostkust, wordt heel weinig wijn verbouwd. En in de rest van Amerika gaat de wijnbouwtraditie maar een halve eeuw terug en in Duitsland gaat die terug tot de 14e eeuw. Er zijn zoveel verschillen dat het moeilijk is om beide met elkaar te vergelijken. Dat gezegd hebbende, mijn grootmoeder is op Sicilië opgegroeid. Dus in onze familie, zelfs van jongs af aan, maakte wijn altijd deel uit van het zondagse diner. Daarom denk ik dat mijn internationale perspectief in de vertalingen en in het schrijven, een van de dingen is die mijn schrijfstem anders houdt. Ik kan op unieke wijze een brug slaan tussen de cultuur die ik hier heb gekozen en waarin ik ben geboren.

Ik zag dat je in de buurt van Keulen woont. Als we van plan zijn om deze stad te bezoeken, wat zijn dan de beste plekken voor een goed glas wijn of om te dineren?

That' easy! Voor een glas wijn ga je naar Valentine bij Bar Rix. En als je zin hebt in schnitzel, is dat Essers Gasthaus.

Klimaatverandering is een actueel onderwerp. Sommige beschouwen de klimaatverandering als iets positiefs in Duitsland. Denk je dat nieuwe druivenrassen zoals Cabernet Sauvignon en Syrah hier een toekomst zullen hebben of zal Duitsland altijd het land van de Riesling blijven?

De klimaatcrisis is nu en verandert in raptempo, veel sneller dan de verwachtingen en voorspellingen van wetenschappers. Meeste wijnboeren begrijpen dat – hoewel Duitsland inderdaad enkele voordelen heeft gezien op het gebied van rijping – het positief beschouwen van deze ontwikkeling kortetermijndenken is. Klimaatverandering is een trein en eentje die niet stopt omdat het hier nu aangenaam is. Wijnboeren die nu profiteren zullen over 10, 20, 30 jaar in grote problemen komen. En ja, sommige wijnboeren hebben inderdaad succes geboekt met druivenrassen die beter gedijen in warmere tempraturen. Maar persoonlijk ben ik geen groot fan. Ik vind het interessant en ik denk dat experimenteren essentieel en noodzakelijk is. Maar wijn is landbouw en landbouw is niet iets dat aan het eind van elk jaar weer opnieuw begint. Als je nu syrah plant; over 10 jaar, als de wijnstok volwassen is, kan het ook weer te heet zijn voor syrah… Wat dan? Dus ik denk dat het realistischer is om de aanpak in de wijngaard te veranderen. Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden, maar het grootste probleem is, je kunt ze niet allemaal tegelijk toepassen.

Deze verandering betekent ook dat andere regio's in opkomst zijn als het gaat om wijnbouw. Welke Duitse of Oostenrijkse regio moeten we in de gaten houden?

Goede vraag! Ik ben een grote fan van de Nahe, wat niet bepaald een verborgen juweel is. Maar de wijnen zijn een combinatie van de mooiste elementen van de Moezel samen met de rotsachtige bodem van Rheinhessen. Plus een eigen onmiskenbare kwaliteit. Ik denk dat Mittelrhein ook interessante dingen doet, maar met zulke kleine hoeveelheden komt er alleen niet veel op de exportmarkt. Ondanks dat is het wel een regio die je zeker in de gaten moet houden!

In Oostenrijk is Steiermark een goed voorbeeld van een succesverhaal. Daar heeft een internationaal druivenras een herkenbare USP gecreëerd. Die specifieke sauvignon blanc stijl kan alleen uit Steiermark komen. En om terug te komen op je vorige vraag, ik denk dat als Duitsland doorgaat met zoiets als syrah, dan is deze zogenaamde herdefinitie wat ik wil zien. Ik heb alleen het gevoel dat Duitsland nog niet helemaal dat punt bereikt heeft. Dat is een reis wat niet van de een op andere dag komt…

Als wijnspecialist voor Jancis neem ik aan dat je veel verschillende wijnen proeft en waarschijnlijk veel wijnmakers uit Duitsland en Oostenrijk ontmoet. Sommigen van hen zijn al bekend en sommige zijn nog steeds onder de radar. Kun je enkele van je laatste ontdekkingen met onze lezers delen?

Nou, ik zou zeggen dat momenteel het proces van de generatiewisseling bij veel van de gevestigde wijnhuizen echt spannend is. Je hebt deze pioniers, deze legendes die 20-30 jaar geleden de reputatie en de kwaliteit van droge Duitse wijn begonnen te verbeteren. Zij zijn nu op het punt gekomen dat de volgende generatie aan boord komt met hun ideeën. Iets wat natuurlijk hand in hand gaat. Zelfs de echte gevestigde namen worden weer nieuw. En in de beste gevallen ontstaat er een mooie blend tussen de nieuwe ideeën en de jarenlange ervaringen en tradities. Dat is iets wat we de afgelopen 5 jaar vooral hebben gezien. Neem bijvoorbeeld Weingut Dr. Heger in de Kaiserstuhl. Zijn twee dochters runnen nu het wijnhuis en dochter Rebecca is ook te vinden in de kelder. Samen met hun vader hebben ze het houtgebruik verminderd om een stijl te creëren die eerder toegankelijker is. Of Weingut Cornelius Dönnhoff in de Nahe. De wijnen zijn net iets anders dan die van zijn vader, maar zonder enig verlies van kwaliteit of identiteit. Je hebt Sarah Löwenstein in de Moezel. En Caroline Diel van Schloßgut Diel in de Nahe. Ze draaien allemaal wat aan de knoppen; misschien is het minder houtgebruik minder, minder schilcontact, oudere vaten of iets totaal anders. Misschien is het minder gepolijst en wat rauwer. En persoonlijk vind ik het geweldig dat zoveel van de volgende generatie ook vrouwen zijn. Dus, breng weer een bezoekje aan de klassiekers. Het is het waard!

Wat is je grootste faux pas tijdens je wijncarrière tot nu toe?

Maar één?! Toevallig heb ik vorig jaar een artikel geschreven waarin ik er drie beschrijf - Ik zal je de link sturen. Een andere zou zijn dat ik een online meeting had (pre-Covid) met een prominente Duitse wijncriticus. Het was een Skype-video, dus dat geeft aan hoe lang geleden het is. Ik zat achter de computer in een gedeelde ruimte en ik was al wat aan de late kant. Toen de vergadering eenmaal was begonnen zag ik in mijn spiegelbeeld dat al mijn ondergoed op een droogrek achter me hing. Er was geen enkele mogelijkheid om het rek te verplaatsen zonder er nog meer aandacht op te vestigen. Dus ik ging gewoon door met het hele gesprek met mijn ondergoed op de achtergrond, in de hoop dat hij het niet zou zien. Spoiler alert: hij zag het. Vandaag de dag kunnen we er om lachen, maar toen was ik wel gepikeerd. Praten over het drogen van je vuile - of schone - was. Tegenwoordig is het controleren van de ruimte en m’n achtergrond het eerste wat ik doe voordat ik een Zoom meeting in ga.

Hier kun je lezen over Paula's andere faux pas

Staat er nog een wijn op je wishlist? Is dit een wijn uit een Duitstalig land of iets heel anders?

Er was een bijzondere chardonnay van Domaine de Montbourgeau uit de Jura. 13 jaar geleden, toen ik direct na mijn sommelierexamen stageliep in de Elzas, hadden mijn man en ik de kans om een lang weekend weg te gaan. Hij vroeg: “waar wil je heen?” Dus ik stelde Bourgogne voor. Omdat hij mij maandenlang had geholpen met studeren voor het examen, wist hij wat dat zou betekenen. Hij antwoordde: “prima, maar dan moet de reis meer zijn dan alleen wijn. Ik heb de afgelopen tijd genoeg wijn gezien.” Dus toen wist ik dat ik wat anders moest kiezen. Uiteindelijk gingen we naar de Jura voor de wandelingen langs de watervallen, de heerlijke kazen en… een beetje wijn. Dit was nog vóór de Jura hype van tegenwoordig. Ik kwam uiteindelijk thuis met een fles L’Étoile. Zoiets had ik nog nooit eerder geproefd, daarna trouwens ook niet meer. Had ik toen maar geweten dat het niet in Duitsland te verkrijgen is, want dan had ik een hele kist gekocht!