Geschiedenis van wijnen uit Mendoza

De wijnbouwtraditie van Mendoza gaat terug tot het midden van de 16e eeuw en is verweven met de koloniale geschiedenis van Argentinië, toen jezuïtische priesters de eerste wijnstokken in de regio aanplantten. De druiven werden waarschijnlijk geïntroduceerd door Spaanse missionarissen voor sacramenteel gebruik, waarmee de basis werd gelegd voor het maken van wijn. De komst van Malbec in het midden van de 19e eeuw, toegeschreven aan Michel Aimé Pouget, vertegenwoordigt een scharniermoment in de geschiedenis van de wijnindustrie.

Vanaf de 19e eeuw kwam er een grote toestroom van Europese immigranten naar Argentinië en aangrenzende landen, die een enorme kennis en verlangen naar wijnmaken meebrachten. Een spoorwegverbinding tussen Mendoza en Buenos Aires werd voltooid in 1885, wat het transport vergemakkelijkte en tegelijkertijd de vraag deed toenemen. Gedurende een groot deel van de twintigste eeuw werd de meeste wijn die in Argentinië werd geproduceerd in eigen land geconsumeerd. Echter, in de laatste 25 jaar na de kwaliteitsrevolutie werden wijnen uit Mendoza wereldwijd gedistribueerd.

Druiven van wijnen uit Mendoza

Voor de opkomst van de productie van kwaliteitswijnen waren de meeste aangeplante wijnstokken van de roze druivensoorten met een hoge opbrengst, Cereza en Criolla Grande. Er wordt aangenomen dat deze zijn geïntroduceerd door de vroege Spaanse missionarissen. Ze worden voornamelijk gebruikt voor lokale lichtgekleurde tot rosé en soms witte wijnen in gemengde varianten die het land zelden verlaten. Ze zijn nog steeds goed voor bijna een kwart van de totale wijnvoorraad en hebben plaatsgemaakt voor de iconische variëteiten Malbec, Cabernet Sauvignon, Syrah, Bonarda (Charbono), Pinot Noir en een toename van witte variëteiten zoals Chardonnay.

Met de toename van deze nieuw geïntroduceerde variëteiten is er één die er bovenuit steekt en dat is de Malbec druif, die heeft bewezen zeer succesvol te zijn en zich heeft aangepast aan het lokale klimaat om wijnen van hoge kwaliteit te creëren die steeds meer karakter krijgen, na zorgvuldige en selectieve wijnbereidingsprocessen van de lokale wijnmakerijen.

Het terroir van Mendoza wijnen

Meer dan 144.000 hectare wijngaarden zijn aangeplant in Mendoza, met de hoogte als het belangrijkste ingrediënt voor het reguleren van de klimaatomstandigheden, waar de hoogte varieert van 2600 voet tot 5000 voet boven zeeniveau, wat voordelen biedt voor het maken van wijn, waar wanneer de hoogte stijgt met 300 voet de temperatuur daalt met 1 graad Celsius. Ten eerste is er de gematigde temperatuur, zonnige en warme dagen en koele nachten door de westenwinden uit de Andes die de rijping vertragen, het seizoen verlengen, smaken verrijken en de zuurgraad behouden. Ten tweede zorgen hogere hoogtes voor meer UV-stralen, waardoor de wijnstokken robuuste schillen en polyfenolen ontwikkelen, wat de kleur en smaakcomplexiteit verbetert.

Ondanks de woestijnachtige droogte en minimale regenval gedijen de wijngaarden dankzij het smelten van de Andes-sneeuw. De Mendoza rivier, van glaciale oorsprong hoog in de Andes, is essentieel voor irrigatie tijdens de droge seizoenen en zorgt voor een consistente kwaliteit van de druiven. De bodems van de regio, die in de loop van duizenden jaren door rivierafzettingen uit de Andes zijn gevormd, bestaan uit alluviale klei en rotsachtige, zanderige kenmerken met een minimale organische inhoud. Deze goed gedraineerde, voedselarme bodems dwingen wijnstokwortels om ijverig vocht en voedingsstoffen te verzamelen, wat resulteert in kleinere, meer geconcentreerde bessen en een beperkte bladgroei.

Het vermogen om al deze elementen te combineren en de voorkeuren van de druivensoorten te kennen, maakt de wijnen uniek voor het gebied en de vaardigheid van de wijnmaker om wijnen van hoge kwaliteit te creëren.

Classificaties van wijnen uit Mendoza

Aan het eind van de 20e eeuw introduceerde het Nationaal Wijnbouwinstituut (NVI) van Argentinië een systeem voor wijnbenamingen, aanvankelijk de Indicaciones Geográficas (Geografische Aanduidingen, of GI's in het Engels), dat de afgelopen twee decennia verder is ontwikkeld. Het heeft drie categorieën:

Provenance Indication (IPO) een aanduiding voor tafelwijnen die minstens 80% van de vermelde oorsprong moet hebben.
Geografische Aanduiding (GI), met gecontroleerde herkomst van de druiven uit een provincie, gemeente (departamento), district (distrito) of niet-politieke zone.
Denomination of Controlled Origin (DOC), met gespecificeerde geografische grenzen en productiemethoden, vergelijkbaar met Franse appelations.

Vanaf de creatie van dit systeem heeft het NVI GI classificaties toegekend voor elke provincie en voor de departementen daarbinnen, het is dan aan de producenten zelf om hun kwalitatieve verschillen aan te tonen tussen wijnen onderling om te pleiten voor GI of DOC status. Terwijl er voor de DOC-status zeer beperkte certificeringen zijn verstrekt, is er een behoorlijke ontwikkeling geweest voor de GI-status, waarbij Altamira als niet-politieke zone zonder gedefinieerde grenzen een aanvraag indiende voor de status op basis van geografische, geologische en klimatologische kenmerken om een grens te definiëren, die in 2013 werd goedgekeurd en waarbij het nieuwe erkende en wettelijke voorvoegsel 'Paraje', wat plaats betekent, werd toegevoegd aan de GI-classificatie.