Jon Wyand is al meer dan 40 jaar als fotograaf. Door de jaren heen ontwikkelde hij zijn specialiteit; het vastleggen van wijngaarden en wijnkelders, en dan met Bourgogne in het bijzonder. Zijn foto’s worden regelmatig gepubliceerd en zijn werk is al meerdere malen bekroond met diverse awards. Omdat Jon zijn foto’s zeer indrukwekkend zijn, zal hij vanaf nu zijn verhaal achter de foto met ons delen. We beginnen met Château La Mission Haut-Brion!
Pessac-Leognan, Bordeaux
Ik daag je uit om je in te beelden dat je in 1979 als wijnleek door de indrukwekkende poorten loopt en je als gast van de toenmalige manager Francis Dewavrin een weekend doorbrengt bij Château La Mission Haut-Brion. Jouw missie: je tijd besteden aan het fotograferen van het château voor een boek over bijzondere wijngaarden, terwijl je de ervaring en kennis van wijn hebt dat nauwelijks de achterkant van een kurk zou bedekken. Stel je voor dat je aan tafel zit met meneer Dewavrin en zijn twee gasten; niemand minder dan Edmund Penning-Rowsell, de nestor (dat hoorde ik later pas) van de wijn journalisten, en zijn vrouw. Edmund had de keldersleutels gekregen en hem werd gevraagd om voor het aperitief een witte wijn en voor het diner drie rode wijnen uit te zoeken. Hij kwam terug met een La Mission Haut-Brion 1961, 1949 en 1929. Zelf had ik geen flauw idee wat voor voorecht en flessen er op mij stonden te wachten.
Mijn herinneringen omvatten niet veel van het gesprek, behalve dat men het eens werd dat de ’29 net op zijn retour was, dat de ’49 op zijn hoogtepunt was en dat de ’61 meer tijd nodig had, maar wel een ‘geweldige’ wijn zou zijn. Ik herinner me dat mevrouw Penning-Rowsell nogal stil was en dat haar man uitgebreid aantekeningen maakte in een klein notitieboekje dat naast zijn muur van wijnglazen lag. Het eten herinner ik mij helemaal niet, alleen dat ik een beetje werd gecoacht, zodat ik de drie wijnen kon onderscheiden op basis van kleur, geur en smaak. Het was erg leuk en de leek verliet de tafel bedwelmend door zijn succes. Maar ik, in mijn onwetendheid, gaf de voorkeur aan de 1929 en heb sindsdien de fles bewaard.
Prins Robert van Luxemburg
Dertig jaar later ben ik teruggekomen om de man te ontmoeten en te fotograferen die nu (als voorzitter van eigenaar Domaine Clarence Dillon) de leiding heeft over zowel La Mission Haut-Brion als zijn buurman, het grote Château Haut-Brion: Prins Robert van Luxemburg. Het was lastig om hem te coördineren. In feite was ik slechts voor een dag overgevlogen om hem te kunnen zien, nadat een eerdere afspraak geannuleerd moest worden.
Ondanks zijn vriendelijke begroeting, weet ik niet zeker of hij het leuk vond om gefotografeerd te worden, maar dat ben ik wel gewend. Mijn uitdaging was vooral om hem er ontspannen uit te laten zien in plaats van stijf en serieus. We begonnen in het klooster van La Mission en verplaatste daarna naar het huis. Ik heb verschillende dingen geprobeerd, inclusief de Prins plaats te laten nemen naast een sierlijke schoorsteen om hem vervolgens te vragen of hij zijn voeten kon kruisen. Het natuurlijke resultaat is dat zijn gewicht naar één kant valt en tegen de schoorsteen leunt. Zodra zijn schouder de schoorsteen aanraakte, maakte hij zijn voeten los, glimlachte en zei: “ah, ik weet wat je probeert te doen.”
Ik had geprobeerd én gefaald om hem te misleiden, maar de sfeer veranderde en hij werd meer ontspannen. Uiteindelijk stond hij met zijn voeten gekruist en met zijn hand op de tafel te poseren. Een kleine overwinning en veel ervaring verder. Toen hij kort daarna op zijn horloge keek, beseften we dat onze tijd om was. Ik begon gehaast te vertrekken zonder afscheid te nemen - wat hem verraste - maar niet zo erg als hoe erg hij mij verraste door me bijna gelijk een fles La Mission Haut-Brion 2011 te geven en zich te verontschuldigen voor de ongemakkelijke momenten en me te bedanken voor mijn geduld. “Bedankt, maar maak je geen zorgen.” zei ik, “de volgende keer zal het voor ons beide een stuk gemakkelijker zijn!”
