De geschiedenis van Caperdonich

Dit was tot het moment dat de Italiaan Armando Giovinetti uit Milaan, werkzaam in de hotelbranche, de distilleerderij in 1961 kwam bezoeken. Hij had iets gelezen over Schotse maltwhisky en vroeg zich af of hij geen maltwhisky van distilleerderij Glen Grant kon importeren naar Italië.

De toenmalige eigenaar van Glen Grant, Major Douglas Mackessack, had nog geen agentschap in dat land. Na een rondleiding in de distilleerderij besloot Armando Giovinetti 50 dozen 5 jaar oude Glen Grant in zijn auto mee terug te nemen naar Italië. Deze whisky bood hij aan in verschillende hotels in zijn woonplaats, en vond al snel aftrek. De Italianen vonden de jonge bleekgekleurde whisky erg lekker en al snel werd het de meest gedronken whisky in het land. Er dreigde zelfs een tekort aan Glen Grant maltwhisky te ontstaan.

Dit was de directe aanleiding voor het bedrijf The Glenlivet & Glen Grant Distilleries Ltd. om Glen Grant N° 2 onder de naam Caperdonich in 1965 weer in productie te brengen. The Glenlivet & Glen Grant Distilleries Ltd. was in 1952 ontstaan door de samengang van de distilleerderijen Glenlivet en Glen Grant.

In eerste instantie werden de twee bestaande distilleerketels gebruikt, maar in 1967 werden er twee bijgeplaatst en werden vanaf dat jaar allemaal met stoom verwarmd. Ook werd dat jaar de distilleerderij gemoderniseerd, compleet met besturingspaneel waarop alle functies in de distilleerderij centraal konden worden geregeld. Caperdonich had net als Glen Grant geen eigen mouterij, maar kocht de mout onder meer bij Robert Hutchison & Co. in Kirkaldy. Het productiewater dat bij Caperdonich werd gebruikt kwam van dezelfde bron als bij Glen Grant: de Caperdonich Well.

In 1970 werd dit bedrijf uitgebreid door de samenwerking met Longmorn distilleries Ltd., die de distilleerderijen Longmorn en Benriach in bezit had. Acht jaar later werden al deze distilleerderijen gekocht door het Canadese Seagram, eigenaar van Allt-A-Bhainne, Braeval, Glen Keith en Strathisla. Samen kwamen de distilleerderijen onder de paraplu van Chivas Brothers terecht.

De vraag naar whisky van distilleerderij Glen Grant bleef maar stijgen in Italië, en besloten werd om in 1977 het aantal distilleerketels bij Glen Grant uit te breiden van acht naar tien. Ook werden er tien nieuwe gistkuipen bij geplaatst met elk een inhoud van 90.000 liter.

In de jaren negentig werd er bij Caperdonich geëxperimenteerd met mout van de moutvloer van zusterdistilleerderij Benriach, dat met een vuur van kolen en een kleine hoeveelheid turf werd gedroogd.

Seagram werd jaren gezien als de beste werkgever in de Schotse whisky-industrie. Alle distilleerderijen waren vol in productie en veel mensen vonden er werk, totdat in juni 1994 Edgar Bronfman jr. het voor het zeggen kreeg.

Als lid van de derde generatie wilde hij een geheel andere koers gaan varen met het familiebedrijf. Hij wilde zich meer toeleggen op de film- en entertainmentindustrie. Hij kocht MCA Inc., het moederbedrijf van Universal Studios, Polygram en Deutsche Grammophon onder het motto ‘Entertainment is in and booze is out’. De drankentak werd verwaarloosd en er werden geen investeringen meer gedaan.

In 1999 werd Glen Keith gesloten en Seagram werd in datzelfde jaar te koop gezet. In december 1999 dienden zich twee kopers aan, Diageo en Pernod Ricard, waarna de drankentak werd opgesplitst. Onder meer het rummerk Captain Morgan en de Canadese whisky’s Crown Royal, VO en Seven Crown werden eigendom van Diageo en Chivas Brothers werd verkocht aan Pernod Ricard.

De moeizame deal kwam in 2001 rond, waarna de nieuwe eigenaar in oktober 2002 Caperdonich sloot, samen met Breaval, Allt-A- Bhainne, Imperial, en Benriach.

Glenlivet, Longmorn en Strathisla bleven open in een simultaan-productie. Eén productieteam distilleerde steeds een aantal maanden afwisselend in de verschillende distilleerderijen.

Alle bovengenoemde distilleerderijen zijn weer in volle productie, met uitzondering van Caperdonich, deze bleef gesloten. In 2010 werd de distilleerderij verkocht aan Forsyths die de distilleerderij ontmantelde.

De vier distilleerketels werden verkocht, één paar aan Belgian Owl in België. Het andere paar plus de brouwketel staan nu in distilleerderij Falkirk in de gelijknamige stad. Een aantal gistkuipen doen nu dienst bij Wolfburn en de moutmolen staat bij Annandale. Het gebouw, dat de vorm van een moutdroogoven had, is afgebroken en heeft plaatsgemaakt voor een grote loods waarin koperen distilleerketels worden geslagen door Forsyths.